Við frændur reynum að skrá hjá okkur grenjavinnsluna á milli ára,  þar sem að Hjalti er andskoti vel ritfær þá þykir mér upplagt að birta þetta hér fyrir almenningssjónir. Þetta á að vera bæði skemmtilegt og kanski smávegis fróðlegt. Vona að þið hafið gaman af.

Þetta er semsagt sagan af mér og Hjalta Guðmundssyni við grenjavinnslu árið 2012. 

Mánudagur 11. júní.

Grenjavinnsla að hefjast hjá frændunum árið 2012. Venju samkvæmt var byrjað á burger í Ásbyrgi enda hefur það yfirleitt gefið góða raun. A.m.k. hefur það ekki þótt veita á gott að sleppa því. Deila má þó um hvort að frændur hafi yfir höfuð gott af þessu en það efni í annan pistil.
Ákveðið var að best væri að skoða Vatnshólinn og nágrenni hans fyrst enda margir búnir að sjá eða heyra um tófur á því svæði. Engin ummerki voru á Vatnshólnum og sökum vindáttar var ákveðið að geyma Hraunréttina. Þótti því best að fara vestur á Eyvindastaðaveg með viðkomu á Gráhól. Hóllinn er stór og mikill og mikið um holur á honum og Hjalti hljóp upp á hann til þess að kíkja í þær fjölmörgu holur sem eru þar. Þegar hann var að verða búinn að yfirfara holurnar kom hann auga á 2-3 holur sem voru mikið umgengnar. Ákváðu frændur að leggjast ekki sökum vinds og lítils undirbúnings, þ.e. vissu þeir ekki alveg hvar best væri að liggja við þetta,                 

og ákváðu þá að halda áfram að leita og stúdera Gráhólinn betur á meðan. Áfram var haldið á Eyvindastaðaveg og kíkt á Grenishólinn og Grenisholuna. Lítið að sjá þar svo stefnan tekin á Einarsgreni. Ekkert þar en þegar Sveinn var að laga merkið rauk upp tófa undan fótunum á honum. Mórautt dýr og grensmogið en gaf ekkert riffilfæri á sér enda erfitt að átta sig á því hvoru hefði brugðið meira, dýrinu eða Sveini. Eitt var víst að hún kærði sig lítið um að líta framan í kallinn aftur.

Ákveðið var því að geyma það að kíkja á Jarðbakkann sem er næsta greni sunnan við Einarsgreni og lá því leiðin næst á Hestakrókana. Var í hvorugu greninu þar og ekki heldur á Víðigreni, Hjartarholu eða Jafnagili. Þó var aðeins gamall skítur þar enda vinsælar vetrarholur.

Þriðjudagur 12. júní.

Farið af stað um hádegi og labbað á Hraunréttina frá Eyvindastaðavegi. Þó var talið ólíklegt að væri í því enda Hraunréttin afar stutt frá Gráhólnum sem fundist hafði í deginum áður. Töluvert lengra labb er á Hraunréttina frá Eyvindastaðavegi en þægilegri aðkoma svo þetta varð fyrir valinu. Þegar heim á grenið var komið fór Hjalti á undan með haglabyssu og þegar hann átti eftir 15 – 20 metra heim á grenið sá hann lítinn mórauðan hvolp í einum munnanum. Var því snúið við og Sveinn lagðist við grenið á stað  sem frændur höfðu ákveðið að best væri að liggja.
Hjalti labbaði til baka í bílinn til að ná í bakpokana og þær byssur sem eftir urðu í bílnum. Þetta var um kl 14:00 og var Hjalti kominn til baka um 16:00. Þá var ákveðið að Sveinn myndi halda áfram að vakta grenið en Hjalti lá og horfði til suðurs enda mikið flæmi þar og voru frændur alveg óvarðir ef dýrin kæmu þaðan. Þó var það álit frænda     að dýrin kæmu bæði að norðan eins og þau gerðu fyrir tveimur árum síðan.

Læðan kom svo heim um 19:00 og kallaði út hvolpa til að gefa þeim. Sveinn varð hinsvegar  að bíða töluvert lengi eftir því að ná skoti enda sá hann læðuna aldrei nógu vel til þess að skjóta. Áttaði Sveinn sig þá á að staðsetningin væri ekki nógu góð en að lokum gaf læðan svo fær á sér og þurfti þá ekki að spyrja að viðbrögðum Sveins. Læðan því fallin og frændur hlupu saman að greninu vopnaðir haglabyssum og skutu 3 hvolpa. Sökum þess hve ungir þeir voru hefði jafnvel verið hægt að taka þá lifandi en það er gott að vera vitur eftir á. Eftir það var ákveðið að Hjalti færi inn í Hraunréttina á stað sem hann hafði legið tveimur árum áður og gefist vel. Gallinn við þann stað er hversu illa fer um skyttuna en kosturinn er sá að dýrin eiga að geta verið heima á greninu án þess að verða vör við skyttuna. 

Það var tíðindalítið þangað til um 22:00 er Hjalti heyrir í rebbanum koma og gerir sig klárann. Þegar rebbi er kominn heim reynir hann að kalla hvolpana út en fær lítil viðbrögð. Einu viðbrögðin sem hann fékk voru frá Hjalta og þurfti ekki að spyrja að leikslokum.
Bæði dýrin dauð og ákveðið að halda heim á leið.

Fimmtudagur 14. júní

Farið var á Jarðbakkann, grenið sunnan við Einarsgreni,  en þar var aðeins fiður og aðeins skítur en þó svolítið gamall. Lá því leiðin næst á Mundagreni þar sem enginn umgangur var. Þaðan labbaði Sveinn norður á Nibbugreni en Hjalti fór aftur í bílinn enda hefði það verið heilmikið labb með allan búnað ef þeir hefðu báðir farið á Nibbuna og þurft að labba svo til baka í bílinn. Hjalti var búinn bíða þónokkra  stund í bílnum þegar hann fékk símtal frá Sveini þess efnis að aðeins umgangur væri á greninu og búið væri að grafa þar út. Hjalti labbaði þá til Sveins sem á meðan hafði stundaði skógarhögg enda hafði hann fundið góðan legustað í kjarri og þurfti aðeins að snyrta greinar í kring til þess að skotleiðin væri greið. Ákváðu frændur að þarna væri best að liggja þó svo að sýnið á grenið væri ekki með besta móti. Allt orðið klárt og klukkan um 16:00. Sveinn stóð vaktina fyrst um sinn en fékk hann svo Hjalta til að skipta við sig um 19:00 enda gott að skipta reglulega til að halda einbeitingu.                                               

Um 20:00 barst hávært ánægjuvæl frá greninu og augljóst að þar var yrðlingur á ferð. Ástæða vælsins var sú að læðan var komin heim og biðu frændur svolitla stund til þess að átta sig á því hvort fleiri hvolpar væru þarna en þessi eini. Þegar útséð var með það var ákveðið að skjóta og náðust læðan og hvolpurinn bæði. Röltu frændur því næst heim á grenið og skoðuðu það vel enda höfðu þeir fengið á tilfinninguna þegar læðan kom heim að hvolpurinn væri aðeins einn á þessu greni, slík voru ánægjuköllin í honum.                                                 Mynd:Séð heim á Nibbugreni

Eftir nánari skoðun var staðfest að þarna var aðeins einn hvolpur enda umgangur ekki mikill á greninu og hvolpurinn orðinn stór. Var því talið líklegt að læðan hefði gotið í öðru greni en væri nýbúin að flytja þennan eina hvolp í þetta greni. Við uppskurð á læðunni komu í ljós 5 ný legör þannig að læðan ætti að eiga maka einhversstaðar og jafnvel 4 hvolpa, eitthvað sem verður að líta á seinna í sumar ef þetta finnst ekki við hefðbundna grenjaleit.
Þegar frændur voru búnir að fullvissa sig um að ekki væri meira í greninu var snúið heim á leið.

Föstudagur 15. júní Farið var á Hraunréttina til þess að sinna þeim hvolpum sem eftir voru. Gekk það ekki eins og ætlast var til svo frændur skutu æti handa hvolpunum og dreifðu fyrir utan grenið svo þeir yrðu öruggari með að koma út og éta þar. Var því næst haldið á Gráhólinn enda vitað að þar væri greni í ábúð. Þegar komið var þangað, c.a. 5-600 metra frá greni sást greinilega að annað dýrið sat heima á greninu og hvolpar voru úti að leik. Klukkan var farin að nálgast 16:00 og ákvörðun tekin um að Sveinn myndi reyna að læðast,  frá bílnum, stóran hring óséður heim á grenið á meðan Hjalti sat í bílnum og fylgdist með dýrinu. Dýrið var ekki alveg sátt við að hafa bílinn þarna svo það gaf honum gaum og lagðist niður til að fylgjast með bílnum. Á meðan þessu stóð læddist Sveinn nær og nær og  hafði dýrið augljóslega ekki hugmynd um ferðir Sveins. Þegar Sveinn var svo kominn nógu nálægt var aldrei neinn vafi um hvernig einvígið færi. Sveinn kom auga á dýrið og skaut hann læðuna  þar sem hún lá,  upptekin af því að fylgjast með bílnum.

Sveinn fór því næst að leita að svæði til að liggja við grenið á meðan Hjalti keyrði bílinn í hvarf og kom sér því næst til Sveins.
Vonlaust var að liggja á hólnum án þess að bera við loft og ákváðu frændur  því að reyna að hlaða sér byrgi sem reis á methraða. Sennilega var það svo vel byggt að byggingarfulltrúi Norðurþings hefði veitt leyfi samstundis fyrir nýbyggingunni. Byrgið var í um 35 – 40 metra fjarlægð frá greninu.                                     Mynd: byrgið við gráhólinn

Smá hæð var fyrir aftan holurnar sjálfar eða í um 70 metra fjarlægð frá legustað frænda. Þessi hæð var talin líklegur staður fyrir rebba að stoppa á. Um 23:00 kom rebbi að norðan og heim á grenið.  Voru þá frændur nýbúnir að skipta en ekkert roslega þægilegt er að liggja í byrginu og þótti því kærkomið að geta skipt við hinn til þess að teygja úr löppum og öðru. Hjalti, sem þá var á vakt, var ekki nógu snöggur að grípa til haglabyssunnar og varð því að bíða á meðan rebbi athafnaði sig heima á greninu enda ekki ráðlegt að hreyfa sig svona stutt frá greni. Það var svo eins og þeir frændur höfðu gert ráð fyrir að rebbi hljóp frá greninu undan ágangi hvolpa sinna og stoppaði hann á hæðinni aftan við grenið og á þeim tíma hafði Hjalti náð að munda riffilinn hans Sveins og kom skoti á rebba þar sem hann stoppaði í um 70 metra færi. Á sama tíma skaut Sveinn einn yrðling með haglabyssunni hans Hjalta. Ákveðið var að gera ekki tilraun við hvolpana og láta þá alveg óáreitta og því næst haldið heim.

Laugardagurinn 16. júní.

Venju samkvæmt farið í byrgið til þess að snæða og því næst ráðist á Garðsheiðina enda hafði ekkert verið farið þangað. Byrjað var á því að kíkja á Skógarhæðirnar þar sem ekkert hafði gerst og labbaði Hjalti því næst á Vörðuhólinn en Sveinn fór á meðan á Austari – Selstaðahlíðar. Í hvorugu greninu var umgangur og mættust því frændur í bílnum en Hjalti hljóp heim á Hryggjargreni og þar var ekkert að sjá. Fóru frændur því næst upp á Garðshálsinn og kíktu á Hellu, í Magnúsarhól og út á Hálsbrún en ekkert að sjá. Var því næst keyrt yfir á Garðsveginn og þar lentu frændur í rigningu. Óhagstæð vindátt varð til þess að þeir ákváðu að geyma Fjárborgina og fóru því heim á Þórarinsgreni þar sem aðeins umgangur var en ekki í ábúð. Sveinn rölti því til baka í bílinn en Hjalti fór norður á Vestari – Selstaðahlíðar og þegar hann átti um 400 metra í grenið sér hann hvar dýr situr heima á greninu og a.m.k. 4 hvolpa úti að leik. Hann fer því til baka í bílinn og frændur ákveða að best sé að geyma það að leggjast við grenið því eldri og reyndari menn töldu best að liggja norðan og austan við það og hentaði því vindáttin illa. Þurfa þeir því frá að hverfa og ákveða að best sé að bíða eftir hagstæðari vindátt.
Var því farið á Gráhólinn þar sem gerð var tilraun til þess að kalla hvolpana út og náðust 2 lifandi (Sveinn kallaði þá út og greip þá) en einn var skotinn. Skildu frændur eftir æti á greninu til þess að sjá hvort fleiri hvolpar væru þar.

Sunnudagur 17. júní.

Mikið búið að gerast undanfarna daga og var því ákveðið að dagurinn yrði tekinn í það að sinna hvolpum. Hjalti fór með Jóhannes bróður sinn á Hraunréttina og heppnin var svo sannarlega með þeim þar sem hvolparnir, 2 talsins, voru úti að leik þegar þá bræður bar að garði. Voru þeir báðir skotnir og var því næst farið á Gráhólinn ásamt Sveini til þess að athuga hvort fleiri hvolpar væru þar. Ætið frá deginum áður var algjörlega ósnert og því álit manna að þarna væru ekki fleiri hvolpar.

Fimtudagur 21. júní.

Frændur búnir að taka frí mánu- , þriðju-  og miðvikudag og því þótti ráðlegt að sinna því greninu þar sem dýrið hafði sést nokkrum dögum áður. Ekki var útlit fyrir hagstæða vindátt næstu daga og því voru góð ráð dýr. Töldu þeir frændur að hægt væri að liggja sunnan við grenið eftir miklar pælingar. Þeir voru komnir að greninu um klukkan 14:00 og fylgdust með því úr bíl ásamt því að ákveða hvar best væri að liggja við það. Sáu frændur álitlegan stað úr bílnum og töltu loks af stað. Fikra frændur sig því nær greninu og finna sér góðan legustað í um 120 – 140 metra færi frá greninu. Staðsetningin var góð enda skytturnar vel varðar og átti því lítið að bera á þeim. Allt klárt og klukkan um 15:00.
Sveinn tók fyrstu vaktina og var nú ekki búinn að eyða mikilli orku í það er hann sér læðuna koma út úr greninu. Hún teygir vel úr sér,  og fikrar Sveinn sig í riffilinn á meðan. Læðan leggst því næst kylliflöt á þúfu svo ekki var hægt að koma skoti á hana. Hún var mjög róleg og því var ekkert sem lá á. Læðan lyfti hausnum af og til svona til þess að fylgjast með nánasta umhverfi og Sveinn beið rólegur eftir rétta tækifærinu. Var það svo þegar að hvolparnir ruddust út og hentu sér á læðuna að hún settist almennilega upp og fékk hún þá væna sendingu frá Sveini ásamt einum hvolpi sem ekki var nógu snöggur að forða sér inn.
Frændur skipta svo um vakt um 17:00 og var talið ráðlegast að eftir þetta yrði að vera við öllu búinn enda ekki vitað hver viðbrögð rebba yrðu þegar hann kæmi heim og sæi læðu sína og einn hvolp liggja dauð á greninu. Var það álit frænda að biðin yrði jafnvel ekki svo löng eftir rebba þar sem læðan hafði verið inni í greninu seinnipartinn,  og var það eins og við manninn mælt því rebbi kom skokkandi heim á grenið um 19:00 og var honum ekki gefið neitt færi á því að líta í kringum sig og var hann skotinn um leið og hann stoppaði. Í ljós kom að bæði dýrin voru gömul, á að giska 4 – 6 ára. Var því næst farið heim á grenið og gerð tilraun til þess að kalla hvolpana út. Það var aðeins einn sem gaf færi á sér og var hann aflífaður samstundis. Fóru frændur því heim, vitandi að 2 hvolpar voru eftir í greninu enda búnir að sjá fjölda hvolpa tvisvar sinnum.

Föstudagur 22. júní.

Leit kláruð í Garðsheiði. Fóru frændur upp á Garðsháls og labbaði Hjalti á Dokkina, Frændann, Bensagreni og Stóragreni á meðan Sveinn tölti á Víðivelli og keyrði svo austur á Eyvindastaðaveg til að sækja Hjalta. Urðu þeir ekki varir við neinn umgang í þessum grenjum þó gamall skítur hafi verið á Víðivöllum.
Lá því leiðin næst á Garðsveginn þar sem kíkt var í Fjárborgina, greni sem hafði verið í ábúð síðustu 2 ár, en þar var ekkert að sjá. Enduðu frændur því á að kíkja á hvolpana frá deginum áður en ekki gerðu þeir vart við sig að þessu sinni.
Leit þar með lokið í Keldunes- og Garðsheiði  2012.
Sveinn fór svo 2 ferðir suður í heiði til þess að gera tilraun við hvolpana og náði hann einum hvolpi í hvorri ferð svo grenjavinnslunni lokið þetta árið.

 Mynd:Dýrin af selstaðarhlíðum

Verður svo gerð tilraun til þess að leita að refnum á móti læðunni sem var á Nibbugreni þegar líða tekur á júlí og ef eitthvað gerist í þeim efnum er aldrei að vita nema að annar pistill verði ritaður.

F.h. frændanna,
Hjalti Guðmundsson.